Yazın Duru'yu kreşe göndermedik. Bu dönemde evde temizlik yapacağımızı söylediğimde Duru yaşı gereği bu işe çok hevesli oluyordu. İleride böyle olmayacağını bilmeme rağmen "Odamı ben düzenlerim, anneciğim" dediğinde ilerisi için umutlanıp çok sevindim. Üstelik ne kadar kolay olmuştu! Sonra baktım ki oda toplanmıştı ama oyuncakların yarısı dışarıda, bazıları ise yatağın altındaydı. Ama büyük bir iş başardığı için çok mutluydu. Bir iki sefer çok teşekkür ederim, eline sağlık diyerek hevesini kırmadım. Baktım böyle olmayacak, sonraki seferlerde "Hadi, odanı birlikte toplayalım" diyerek müdahil olmaya karar verdim. Birlikte oyuncaklara yer belirledik. Hâlâ çoğu zaman kafasına göre yerleştiriyor ama çocuklar söz konusu olduğunda aceleci olmamak lazımmış, öğreniyorum.
Cumartesi günü de Duru yarım saat içinde iyi kötü kendi odasını topladı. Sırada en sevdiği çizgi film Caillou vardı. Bu da yarım saat kadar sürdü. Ben de biraz daha iş yaptım. Bu arada Duru artık sıkılmaya başlamıştı. Evde onun da heyecanla yapacağı bir aktivite hazırlamalıydım. İstanbul Modern planı hala aklımda olduğundan "Durucuğum sana bir sergi açalım mı? dedim. Duru'nun sergi ne, nasıl yapacağız soruları eşliğinde evimizin yanındaki kırtasiyeden dört tane büyük beyaz karton aldık. Evde çok uzun olmayan koridorumuzu bu kartonlarla kapladık. Aldık pastel boyaları başladık boyamaya. Duru neşe içinde önce pembe boyayacağım, sonra yeşil boyayacağım deyip duruyordu. Ben biraz boyayıp işlerime devam edeceğimi ve ancak işim bittikten sonra resmime devam edebileceğimi söyledim.
Böylece Duru çizdi, boyadı. Tabii, yaptığı her şeyi büyük bir heyecanla hoplaya zıplaya bana gösterdi. Ben defalarca mutfaktan, odalardan koridora gidip geri geldim. Günün sonunda işler tamamen bitmese de biz birlikte hem iş yaptık hem de çok mutlu bir gün geçirdik.
Sergimiz devam ediyor. Bir ay boyunca açık kalacak. Duyurulur!
Gelelim o zaman biz o sergiye..
YanıtlaSil