Duru'nun "Yapamıyorum anne" demeleri beni bunları düşünmeye itmişti. En son buz pateninde bir dahaki sefere beraber kayma kararı almıştım. Çünkü böylece Duru'nun daha istekli gideceğine emindim. İşte bugün bu düşüncelerle gittik buz patenine.
Buz pateni pistine yaklaşırken bir de baktım, anne-kız yer değiştirdik. Benim "yapabilir miyim acaba?" diye deyişlerim karşısında Duru birden benim ona söylediğim cümlelerden bir potpori döktü ortaya. "Yapabilirsin anne. Düşmen önemli değil, zaten ben de çok düştüm. Ben sana güveniyorum. Bak işte böyle yapacaksın ayaklarını..." Nasıl da güzel anlatıyordu heyecanlı ve mutlu. Patenlerimizi giydik. Elimden tuttu ve piste indik. Ben tedirgin öğrenmeye çalışırken Duru eskisinden çok daha rahattı ve öğretmeniyle öğrendiklerini hatırlamaya çalışıyordu. Kayarken Duru'nun ilk kaymalarında söylediği- o zaman kulağıma bahane gibi görünen- sıkıntıları aynen yaşadım. Kollarımı yana açmaktan kollarım ağrıdı, paten ayak bileklerimin üstüne kadar geldiğinden dizlerimi bükmekte zorlandım vs.
Diğer yandan çok zevkliydi. Duru'yla el ele kaymaktan, bana komik komik bakan onca insanın bakışları arasında cesur bir şekilde kaymaya çalışmaktan (kaymak yanlış oldu, patende önce buzda yürümeyi öğretiyorlar:)), dersten sonra Duru'yla tecrübelerimizi paylaşmaktan çok zevk aldım. Bizi seyredip halime bol bol gülen eşim bile bir dahaki sefer için heveslendi. Böylesi kızıma kuru kuru "yapabilirsin kızım" demekten çok daha iyi geldi.
Ama çok sevdim ben bu maceranızı. Ne kadar güzel olmuş birlikte attığınız o adım. Ve ne güzel bitirmişsin yazıyı. Öpüyorum ikinizi de.
YanıtlaSil