12 Aralık 2010 Pazar

Yapamıyorum anne!

Burada yazdığım gibi Duru ile elimden geldiğince farklı aktiviteler yapmaya çalışıyorum. Onu bunaltmamaya ve boğmamaya özellikle dikkat ediyorum. Ancak hâlâ her yeni aktiviteye başlangıç cümlemiz aynı "Ben yapamıyorum!" Hatta bazen yapamadıkça Duru'da sinir ve öfke baş gösteriyor.

Nereden çıkıyor bu cümle? Yoksa çocuğumun özgüveni mi yok diye bir kaygıya düşüyorum hemen. (Bu annelik de böyle bir şey galiba, hemen her konuda kaygıya hazırım zaten) Yazın yüzmede aynı cümleyi söylüyordu, çorap ve ayakkabı giyerken aynı cümle, sahilde kayalara tırmanırken aynı cümle, ingilizceye ilk başladığımızda aynı cümle ve şimdi buz patenine başladık. Yine aynı cümle...

Öğretmeni Şebnem Hanım, çok temkinli diyor, kayabiliyor ama kendini tutuyor. Evet dedim ben de. (Tabii ki Duru yanımızda yokken, çocuklar her şeyi duyuyor ve anlıyorlar. Başkalarıyla onların hakkında konuşulmasından hele hiç hoşlanmıyorlar...) Duru'da bir "eşik" var. Ne zamanki kendi de yapabildiğine inanıyor, ondan sonra da defalarca yapmak istiyor. Birkaç seferden sonra buna alışır diye düşünüyordum. Ama her yeni şeyde baştan başlıyoruz. "Yapabilirsin kızım, ben (yalan söylemeden, duruma göre baban, halan, dayın, deden vs.) ilk seferinde hiç yapamamıştı(m)" diye cesaretlendiriyoruz. Bu noktada özellikle benim bir adım öne çıkıp "Ben yaparım" demem çok etkili oluyor. O zaman Duru hemen "Ben de yaparım" diyor. Anladım ki Duru karakterini benim üzerimden oluşturuyor.

Kaç gündür bloguma yazı yazamıyordum. Nedense yazdıklarımı bir türlü beğenemedim. Bugün ben "Yapabilirim" dedim ve yazdım. Durucuğum her şey senin için ! Baban ve ben sana inanıyoruz.

Not: Buz patenine Anadolu yakasındaki Optimum Alışveriş Merkezi'ne gidiyoruz. Giriş 25 TL, ders almak isterseniz giriş+ders 40 TL. Hafta sonu çok da kalabalık olmuyor.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder